Ναι ρε φίλε, νιώθω μόνη. Νιώθω πως κανείς δεν με θέλει και ο,τι όλοι με λυπούνται για αυτό και με κάνουν παρέα και μετά με βαριούνται και μου μιλάνε απότομα ή απλά με γράφουν. Δεν ξέρω γιατί το νιώθω αυτό, αλλά αυτόν τον καιρό είναι πολύ έντονο συναίσθημα.
Αυτό βέβαια που με εκνευρίζει περισσότερο είναι πως μετά με θυμούνται όλοι επειδή θέλουν χάρη ή έτσι το νιώθω απλά εγώ. Απλά ορισμένες φορές, επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη σε θέματα φιλίας κλαίω, αυτοχτυπιέμαι και κάνω κι'άλλες τέτοιες μαλ*κίες.
Αυτός που με κάνει πάντα να συγκρατιέμαι χωρίς να ξεσπάσω εντελώς είναι η κολλητή μου, πάντα με υποστηρίζει, πάντα έρχεται μαζί μου χωρίς να παραπονιέται και δεν μου ζητάει συχνά χάρες, γιατί αυτή είναι μία αληθινή φίλη και την αγαπώ πολύ. Την αγκαλιάζω την φιλάω γιατί πάντα με βοηθάει. Δεν με βαριέται και ούτε θυμώνει ανεξαρτήτως αν είμαι σπαστικιά όπως είμαι πάντα ή θυμώνω μαζί της για ο,τι άκυρο και αν βρω.
Πάλι όμως, δεν μπορεί να καλύψει το κενό όλων αυτών που με γράφουν, μόλις φεύγει ξαναπέφτω στα πατώματα. Με κάνουν να νιώθω μόνη μου, με στεναχωρούν. Στα μηνύματα; ΧΑ μία στο τόσο μόνο ένα καλησπέρα και μόλις τους απαντάω πάλι με γράφουν. ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ. ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΛΗΓΩΣΑ. Αν τις πλήγωσα χωρίς να το θέλω ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Συγγνώμη αν έκανα κάτι κακό προσπαθώντας να σας φέρω κοντά μου, ή τέλος πάντων προσπαθώντας να κάνω παρέα με εσάς. ΣΥΓΓΝΏΜΗ.
The answer is YES.
Γι'αυτό και μου αφιερώνω αυτό το τραγούδι:
It's a day that I'll never miss
Such a lonely day
And it's mine
The most loneliest day of my life
Y.Γ παίζει να είναι η μεγαλύτερή μου και πιο ανοιχτή μου ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου